afwaaien
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch afwayen. Equivalent to af + waaien.
Pronunciation edit
Verb edit
afwaaien
- (intransitive) to be blown off
- Haar pet waaide steeds af.
- Her cap blew off all the time.
- (intransitive) to be blown away
- Allerlei brokstukken woeiden af naar de overkant van het meer.
- (please add an English translation of this usage example)
- (transitive) to blow away
- De wind waait de stofwolken af.
- The wind blows the dust clouds away.
- (transitive) to blow off
- 1950, Willy van der Heide, Avonturen in de Stille Zuidzee:
- ‘Onze kapitein liet zich vastbinden aan een stomp van de mast en daar bleef hij tot de wind zijn ene oor afwoei.’
- ‘Our captain let himself get tied to a stump of the mast and he stayed there until the wind blew one of his ears off.’
Inflection edit
| Inflection of afwaaien (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afwaaien | |||
| past singular | waaide af | |||
| past participle | afgewaaid | |||
| infinitive | afwaaien | |||
| gerund | afwaaien n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | waai af | waaide af | afwaai | afwaaide |
| 2nd person sing. (jij) | waait af | waaide af | afwaait | afwaaide |
| 2nd person sing. (u) | waait af | waaide af | afwaait | afwaaide |
| 2nd person sing. (gij) | waait af | waaide af | afwaait | afwaaide |
| 3rd person singular | waait af | waaide af | afwaait | afwaaide |
| plural | waaien af | waaiden af | afwaaien | afwaaiden |
| subjunctive sing.1 | waaie af | waaide af | afwaaie | afwaaide |
| subjunctive plur.1 | waaien af | waaiden af | afwaaien | afwaaiden |
| imperative sing. | waai af | |||
| imperative plur.1 | waait af | |||
| participles | afwaaiend | afgewaaid | ||
| 1) Archaic. | ||||
| Inflection of afwaaien (strong class 6 with weak past participle, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | afwaaien | |||
| past singular | woei af | |||
| past participle | afgewaaid | |||
| infinitive | afwaaien | |||
| gerund | afwaaien n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | waai af | woei af | afwaai | afwoei |
| 2nd person sing. (jij) | waait af | woei af | afwaait | afwoei |
| 2nd person sing. (u) | waait af | woei af | afwaait | afwoei |
| 2nd person sing. (gij) | waait af | woeit af | afwaait | afwoeit |
| 3rd person singular | waait af | woei af | afwaait | afwoei |
| plural | waaien af | woeien af | afwaaien | afwoeien |
| subjunctive sing.1 | waaie af | woeie af | afwaaie | afwoeie |
| subjunctive plur.1 | waaien af | woeien af | afwaaien | afwoeien |
| imperative sing. | waai af | |||
| imperative plur.1 | waait af | |||
| participles | afwaaiend | afgewaaid | ||
| 1) Archaic. | ||||