afweren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afwēren. Equivalent to af +‎ weren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfʋeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧we‧ren

Verb

afweren

1. (transitive) to ward off
2. (transitive) to parry, to deflect

Inflection

Conjugation of afweren (weak, separable)
infinitive	afweren
past singular	weerde af
past participle	afgeweerd
infinitive	afweren
gerund	afweren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	weer af	weerde af	afweer	afweerde
2nd person sing. (jij)	weert af, weer af2	weerde af	afweert	afweerde
2nd person sing. (u)	weert af	weerde af	afweert	afweerde
2nd person sing. (gij)	weert af	weerde af	afweert	afweerde
3rd person singular	weert af	weerde af	afweert	afweerde
plural	weren af	weerden af	afweren	afweerden
subjunctive sing.1	were af	weerde af	afwere	afweerde
subjunctive plur.1	weren af	weerden af	afweren	afweerden
imperative sing.	weer af
imperative plur.1	weert af
participles	afwerend	afgeweerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afwering

Descendants

• → Papiamentu: beraf

Anagrams

• weren af