berokkenen

Dutch

Alternative forms

• berokken

Etymology

From be- +‎ rokkenen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈrɔkənə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧rok‧ke‧nen

Verb

berokkenen

1. (transitive) to cause, to bring about (something negative)

Inflection

Conjugation of berokkenen (weak, prefixed)
infinitive	berokkenen
past singular	berokkende
past participle	berokkend
infinitive	berokkenen
gerund	berokkenen n
	present tense	past tense
1st person singular	berokken	berokkende
2nd person sing. (jij)	berokkent, berokken2	berokkende
2nd person sing. (u)	berokkent	berokkende
2nd person sing. (gij)	berokkent	berokkende
3rd person singular	berokkent	berokkende
plural	berokkenen	berokkenden
subjunctive sing.1	berokkene	berokkende
subjunctive plur.1	berokkenen	berokkenden
imperative sing.	berokken
imperative plur.1	berokkent
participles	berokkenend	berokkend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• berokkening