bezeiken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch beseiken. Equivalent to be- +‎ zeiken (“to piss”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌbəˈzɛi.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧zei‧ken
• Rhymes: -ɛi̯kən

Verb

bezeiken

1. (transitive, vulgar) to piss at, to piss on

Inflection

Conjugation of bezeiken (weak, prefixed)
infinitive	bezeiken
past singular	bezeikte
past participle	bezeikt
infinitive	bezeiken
gerund	bezeiken n
	present tense	past tense
1st person singular	bezeik	bezeikte
2nd person sing. (jij)	bezeikt, bezeik2	bezeikte
2nd person sing. (u)	bezeikt	bezeikte
2nd person sing. (gij)	bezeikt	bezeikte
3rd person singular	bezeikt	bezeikte
plural	bezeiken	bezeikten
subjunctive sing.1	bezeike	bezeikte
subjunctive plur.1	bezeiken	bezeikten
imperative sing.	bezeik
imperative plur.1	bezeikt
participles	bezeikend	bezeikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Conjugation of bezeiken (strong class 1, prefixed)
infinitive	bezeiken
past singular	bezeek
past participle	bezeken
infinitive	bezeiken
gerund	bezeiken n
	present tense	past tense
1st person singular	bezeik	bezeek
2nd person sing. (jij)	bezeikt, bezeik2	bezeek
2nd person sing. (u)	bezeikt	bezeek
2nd person sing. (gij)	bezeikt	bezeekt
3rd person singular	bezeikt	bezeek
plural	bezeiken	bezeken
subjunctive sing.1	bezeike	bezeke
subjunctive plur.1	bezeiken	bezeken
imperative sing.	bezeik
imperative plur.1	bezeikt
participles	bezeikend	bezeken
1) Archaic. 2) In case of inversion.