breeg

North Frisian

Etymology

From Old Frisian breka, from Proto-Germanic *brekaną. Cognates include West Frisian brekke.

Verb

breeg

1. (Föhr-Amrum Dialect) to break

Conjugation

Conjugation of breeg

infinitive I	breeg
infinitive II	tu breegen
past participle	breegen
imperative singular	breeg
imperative plural	breeg'em
	present	past
1st-person singular	ik breeg	ik bruch
2nd-person singular	dü breechst	dü bruchst
3rd-person singular	hi/hat/at breecht	hi/hat/at bruch
1st-person dual	wat breeg	wat bruch
2nd-person dual	jat breeg	jat bruch
1st-person plural	wi breeg	wi bruch
2nd-person plural	jam breeg	jam bruch
3rd-person plural	jo breeg	jo bruch
	perfect	pluperfect
1st-person singular	ik haa breegen	ik hed breegen
2nd-person singular	dü heest breegen	dü hedst breegen
3rd-person singular	hi/hat/at hee breegen	hi/hat/at hed breegen
1st-person dual	wat haa breegen	wat hed breegen
2nd-person dual	jat haa breegen	jat hed breegen
1st-person plural	wi haa breegen	wi hed breegen
2nd-person plural	jam haa breegen	jam hed breegen
3rd-person plural	jo haa breegen	jo hed breegen
	future (skel)	future (wel)
1st-person singular	ik skal breeg	ik wal breeg
2nd-person singular	dü skääl breeg	dü wääl breeg
3rd-person singular	hi/hat/at skal breeg	hi/hat/at wal breeg
1st-person dual	wat skel breeg	wat wel breeg
2nd-person dual	jat skel breeg	jat wel breeg
1st-person plural	wi skel breeg	wi wel breeg
2nd-person plural	jam skel breeg	jam wel breeg
3rd-person plural	jo skel breeg	jo wel breeg