breien

See also: Breien and bréien

Dutch

Alternative forms

• breiden (dated)
• breijen (obsolete)

Etymology

From Middle Dutch breiden, from Old Dutch *bregdan, from Proto-Germanic *bregdaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbrɛi̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: brei‧en
• Rhymes: -ɛi̯ən

Verb

breien

1. (transitive) to knit

Inflection

Conjugation of breien (weak)
infinitive	breien
past singular	breide
past participle	gebreid
infinitive	breien
gerund	breien n
	present tense	past tense
1st person singular	brei	breide
2nd person sing. (jij)	breit	breide
2nd person sing. (u)	breit	breide
2nd person sing. (gij)	breit	breide
3rd person singular	breit	breide
plural	breien	breiden
subjunctive sing.1	breie	breide
subjunctive plur.1	breien	breiden
imperative sing.	brei
imperative plur.1	breit
participles	breiend	gebreid
1) Archaic.

Derived terms

• aanbreien
• afbreien
• breisel
• breiwerk
• een bruine trui breien
• inbreien
• rechtbreien
• rondbreien
• samenbreien
• verbreien

Descendants

• → Papiamentu: brei (dated)
• → Saramaccan: beéi
• → Sranan Tongo: brei