fusilleren

Dutch

Etymology

Borrowed from French fusiller (“to fire upon”).

Pronunciation

• IPA^(key): /fyziˈ(j)eːrə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

fusilleren

1. (transitive) to execute by firing squad

Conjugation

Conjugation of fusilleren (weak)
infinitive	fusilleren
past singular	fusilleerde
past participle	gefusilleerd
infinitive	fusilleren
gerund	fusilleren n
	present tense	past tense
1st person singular	fusilleer	fusilleerde
2nd person sing. (jij)	fusilleert, fusilleer2	fusilleerde
2nd person sing. (u)	fusilleert	fusilleerde
2nd person sing. (gij)	fusilleert	fusilleerde
3rd person singular	fusilleert	fusilleerde
plural	fusilleren	fusilleerden
subjunctive sing.1	fusillere	fusilleerde
subjunctive plur.1	fusilleren	fusilleerden
imperative sing.	fusilleer
imperative plur.1	fusilleert
participles	fusillerend	gefusilleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

See also

• vuurpeloton