Dutch

edit

Etymology

edit

Borrowed from Latin indicātīvus.

Noun

edit

indicativus m (plural indicativi or indicativussen, diminutive indicativusje n)

  1. (grammar) the indicative mood or a word therein

Synonyms

edit

Latin

edit

Etymology

edit

From indicō (to point out, indicate, show) +‎ -īvus, a calque of Ancient Greek ὁριστική (horistikḗ).

Pronunciation

edit

Adjective

edit

indicātīvus (feminine indicātīva, neuter indicātīvum); first/second-declension adjective

  1. (grammar) indicative

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative indicātīvus indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva
Genitive indicātīvī indicātīvae indicātīvī indicātīvōrum indicātīvārum indicātīvōrum
Dative indicātīvō indicātīvō indicātīvīs
Accusative indicātīvum indicātīvam indicātīvum indicātīvōs indicātīvās indicātīva
Ablative indicātīvō indicātīvā indicātīvō indicātīvīs
Vocative indicātīve indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva
edit

Descendants

edit

References

edit