See also: Índico, índico, indicó, and indicò

English edit

Noun edit

indico (uncountable)

  1. Obsolete spelling of indigo

Anagrams edit

Catalan edit

Pronunciation edit

Verb edit

indico

  1. first-person singular present indicative of indicar

Esperanto edit

Etymology edit

From Latin indicium. Cf. Spanish indicio.

Pronunciation edit

Noun edit

indico (uncountable, accusative indicon)

  1. evidence; clues

Galician edit

Verb edit

indico

  1. first-person singular present indicative of indicar

Italian edit

Etymology 1 edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈin.di.ko/
  • Rhymes: -indiko
  • Hyphenation: ìn‧di‧co

Adjective edit

indico (feminine indica, masculine plural indici, feminine plural indiche)

  1. (rare, literary) Indian (from India or American Indian)
    Synonym: (normal register) indiano

Noun edit

indico m (plural indici, feminine indica)

  1. (rare, literary) Indian (person from India or American Indian)
    Synonym: (normal register) indiano

Etymology 2 edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈin.di.ko/
  • Rhymes: -indiko
  • Hyphenation: ìn‧di‧co

Adjective edit

indico (feminine indica, masculine plural indici, feminine plural indiche)

  1. (archaic) Alternative form of indaco (indigo)

Noun edit

indico m (plural indici)

  1. (archaic) Alternative form of indaco (indigo)

Etymology 3 edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ˈin.di.ko/
  • Rhymes: -indiko
  • Hyphenation: ìn‧di‧co

Verb edit

indico

  1. first-person singular present indicative of indicare

Etymology 4 edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /inˈdi.ko/
  • Rhymes: -iko
  • Hyphenation: in‧dì‧co

Verb edit

indico

  1. first-person singular present indicative of indire

Anagrams edit

Latin edit

Etymology 1 edit

From index +‎ .

Pronunciation edit

Verb edit

indicō (present infinitive indicāre, perfect active indicāvī, supine indicātum); first conjugation

  1. to indicate, point out; show, manifest, discover
    Synonyms: praebeō, ostendō, ostentō, expōnō, prōdō, prōpōnō, prōferō, prōtrahō, acclārō, profiteor, vulgō, gerō, praestō, coarguō, fateor
    • 405 CE, Jerome, Vulgate Proverbs.12.16:
      Fatuus statim indicat īram suam: quī autem dissimulat iniūriam callidus est.
      A fool immediately sheweth [shows] his anger: but he that dissembleth injuries is wise. (Douay-Rheims trans., Challoner rev.: 1752 CE)
  2. to declare
    Synonyms: adnūntiō, dēnūntiō, nūntiō, prōdō, renūntiō, profiteor, ēdīcō, praedicō, nū̆ncupō, cōntiōnor, referō
  3. to reveal, betray, uncover
    Synonyms: trādō, prodō, prōtrahō
  4. to accuse
    Synonyms: criminor, arcesso, obloquor
  5. to mention, give a hint of
    Synonyms: innuō, iniciō
  6. to value, put a price on
  7. (law) to carry on a judicial process to conviction
  8. (military) to levy, draft
    Synonyms: cōnscrībō, dēligō
Conjugation edit
   Conjugation of indicō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present indicō indicās indicat indicāmus indicātis indicant
imperfect indicābam indicābās indicābat indicābāmus indicābātis indicābant
future indicābō indicābis indicābit indicābimus indicābitis indicābunt
perfect indicāvī indicāvistī,
indicāstī2
indicāvit,
indicāt2
indicāvimus,
indicāmus2
indicāvistis,
indicāstis2
indicāvērunt,
indicāvēre,
indicārunt2
pluperfect indicāveram,
indicāram2
indicāverās,
indicārās2
indicāverat,
indicārat2
indicāverāmus,
indicārāmus2
indicāverātis,
indicārātis2
indicāverant,
indicārant2
future perfect indicāverō,
indicārō2
indicāveris,
indicāris2
indicāverit,
indicārit2
indicāverimus,
indicārimus2
indicāveritis,
indicāritis2
indicāverint,
indicārint2
sigmatic future1 indicāssō indicāssis indicāssit indicāssimus indicāssitis indicāssint
passive present indicor indicāris,
indicāre
indicātur indicāmur indicāminī indicantur
imperfect indicābar indicābāris,
indicābāre
indicābātur indicābāmur indicābāminī indicābantur
future indicābor indicāberis,
indicābere
indicābitur indicābimur indicābiminī indicābuntur
perfect indicātus + present active indicative of sum
pluperfect indicātus + imperfect active indicative of sum
future perfect indicātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present indicem indicēs indicet indicēmus indicētis indicent
imperfect indicārem indicārēs indicāret indicārēmus indicārētis indicārent
perfect indicāverim,
indicārim2
indicāverīs,
indicārīs2
indicāverit,
indicārit2
indicāverīmus,
indicārīmus2
indicāverītis,
indicārītis2
indicāverint,
indicārint2
pluperfect indicāvissem,
indicāssem2
indicāvissēs,
indicāssēs2
indicāvisset,
indicāsset2
indicāvissēmus,
indicāssēmus2
indicāvissētis,
indicāssētis2
indicāvissent,
indicāssent2
sigmatic aorist1 indicāssim indicāssīs indicāssīt indicāssīmus indicāssītis indicāssint
passive present indicer indicēris,
indicēre
indicētur indicēmur indicēminī indicentur
imperfect indicārer indicārēris,
indicārēre
indicārētur indicārēmur indicārēminī indicārentur
perfect indicātus + present active subjunctive of sum
pluperfect indicātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present indicā indicāte
future indicātō indicātō indicātōte indicantō
passive present indicāre indicāminī
future indicātor indicātor indicantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives indicāre indicāvisse,
indicāsse2
indicātūrum esse indicārī indicātum esse indicātum īrī
participles indicāns indicātūrus indicātus indicandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
indicandī indicandō indicandum indicandō indicātum indicātū

1At least one use of the archaic "sigmatic future" and "sigmatic aorist" tenses is attested, which are used by Old Latin writers; most notably Plautus and Terence. The sigmatic future is generally ascribed a future or future perfect meaning, while the sigmatic aorist expresses a possible desire ("might want to").
2At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit

Etymology 2 edit

From in- (in, at, on; into) +‎ dīcō (affirm, declare).

Pronunciation edit

Verb edit

indīcō (present infinitive indīcere, perfect active indīxī, supine indictum); third conjugation, irregular short imperative

  1. to declare (publicly), proclaim, publish, announce
    Synonyms: nū̆ncupō, prōdō, renūntiō, nūntiō, dēnūntiō, adnūntiō, ēdīcō, praedicō, profiteor, cōntiōnor, referō
  2. to appoint, fix, name (a destination)
  3. (often with dative) to impose, order, prescribe, command, enjoin, afflict
    Synonyms: praecipiō, imperō, praescrībō, ēdīcō, mandō, iniungō, dictō, iubeō, pōnō
Conjugation edit
   Conjugation of indīcō (third conjugation, irregular short imperative)
indicative singular plural
first second third first second third
active present indīcō indīcis indīcit indīcimus indīcitis indīcunt
imperfect indīcēbam indīcēbās indīcēbat indīcēbāmus indīcēbātis indīcēbant
future indīcam indīcēs indīcet indīcēmus indīcētis indīcent
perfect indīxī indīxistī,
indīxtī
indīxit indīximus indīxistis indīxērunt,
indīxēre
pluperfect indīxeram indīxerās indīxerat indīxerāmus indīxerātis indīxerant
future perfect indīxerō indīxeris indīxerit indīxerimus indīxeritis indīxerint
passive present indīcor indīceris,
indīcere
indīcitur indīcimur indīciminī indīcuntur
imperfect indīcēbar indīcēbāris,
indīcēbāre
indīcēbātur indīcēbāmur indīcēbāminī indīcēbantur
future indīcar indīcēris,
indīcēre
indīcētur indīcēmur indīcēminī indīcentur
perfect indictus + present active indicative of sum
pluperfect indictus + imperfect active indicative of sum
future perfect indictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present indīcam indīcās indīcat indīcāmus indīcātis indīcant
imperfect indīcerem indīcerēs indīceret indīcerēmus indīcerētis indīcerent
perfect indīxerim indīxerīs indīxerit indīxerīmus indīxerītis indīxerint
pluperfect indīxissem indīxissēs indīxisset indīxissēmus indīxissētis indīxissent
passive present indīcar indīcāris,
indīcāre
indīcātur indīcāmur indīcāminī indīcantur
imperfect indīcerer indīcerēris,
indīcerēre
indīcerētur indīcerēmur indīcerēminī indīcerentur
perfect indictus + present active subjunctive of sum
pluperfect indictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present indīc,
indīce1
indīcite
future indīcitō indīcitō indīcitōte indīcuntō
passive present indīcere indīciminī
future indīcitor indīcitor indīcuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives indīcere indīxisse indictūrum esse indīcī indictum esse indictum īrī
participles indīcēns indictūrus indictus indīcendus,
indīcundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
indīcendī indīcendō indīcendum indīcendō indictum indictū

1Archaic.

Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit

References edit

  • indico”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • indico”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • indico in Dizionario Latino, Olivetti
  • indico in Dizionario Latino, Olivetti
  • indico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to proclaim a public thanksgiving at all the street-shrines of the gods: supplicationem indicere ad omnia pulvinaria (Liv. 27. 4)
    • to fix the day for, to hold, to dismiss a meeting: concilium indicere, habere, dimittere
    • to proclaim that the courts are closed, a cessation of legal business: iustitium indicere, edicere (Phil. 5. 12)

Anagrams edit

Portuguese edit

Verb edit

indico

  1. first-person singular present indicative of indicar

Spanish edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /inˈdiko/ [ĩn̪ˈd̪i.ko]
  • Rhymes: -iko
  • Syllabification: in‧di‧co

Verb edit

indico

  1. first-person singular present indicative of indicar

Anagrams edit