klooien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch clôyen (variant of clouwen), from Old Dutch *clōien (variant of *clouen), from Proto-Germanic *klawjaną; possibly related to klooi and a doublet of klauwen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

klooien

1. To (give a) beat(ing)
2. To mess around
3. (vulgar) To sleep with, i.e. share the bed, with; to fuck

Inflection

Conjugation of klooien (weak)
infinitive	klooien
past singular	klooide
past participle	geklooid
infinitive	klooien
gerund	klooien n
	present tense	past tense
1st person singular	klooi	klooide
2nd person sing. (jij)	klooit	klooide
2nd person sing. (u)	klooit	klooide
2nd person sing. (gij)	klooit	klooide
3rd person singular	klooit	klooide
plural	klooien	klooiden
subjunctive sing.1	klooie	klooide
subjunctive plur.1	klooien	klooiden
imperative sing.	klooi
imperative plur.1	klooit
participles	klooiend	geklooid
1) Archaic.

Synonyms

• (beat, hit) slaan, afrossen
• (fuck) neuken

Derived terms

• klooier m

Noun

klooien

1. plural of klooi

Anagrams

• kolonie