kweken
Dutch edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
From Middle Dutch queken. This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term.
Verb edit
kweken
- (transitive) To breed animals.
- (transitive) To grow a crop or other plants.
- (intransitive) To breed, procreate.
- (transitive) To develop a property.
Inflection edit
Inflection of kweken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | kweken | |||
past singular | kweekte | |||
past participle | gekweekt | |||
infinitive | kweken | |||
gerund | kweken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | kweek | kweekte | ||
2nd person sing. (jij) | kweekt | kweekte | ||
2nd person sing. (u) | kweekt | kweekte | ||
2nd person sing. (gij) | kweekt | kweekte | ||
3rd person singular | kweekt | kweekte | ||
plural | kweken | kweekten | ||
subjunctive sing.1 | kweke | kweekte | ||
subjunctive plur.1 | kweken | kweekten | ||
imperative sing. | kweek | |||
imperative plur.1 | kweekt | |||
participles | kwekend | gekweekt | ||
1) Archaic. |
Derived terms edit
Descendants edit
Etymology 2 edit
See the etymology of the corresponding lemma form.
Noun edit
kweken
Etymology 3 edit
Onomatopeia
Verb edit
kweken
- (intransitive) To quack, make a certain bird noise.
Inflection edit
Inflection of kweken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | kweken | |||
past singular | kweekte | |||
past participle | gekweekt | |||
infinitive | kweken | |||
gerund | kweken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | kweek | kweekte | ||
2nd person sing. (jij) | kweekt | kweekte | ||
2nd person sing. (u) | kweekt | kweekte | ||
2nd person sing. (gij) | kweekt | kweekte | ||
3rd person singular | kweekt | kweekte | ||
plural | kweken | kweekten | ||
subjunctive sing.1 | kweke | kweekte | ||
subjunctive plur.1 | kweken | kweekten | ||
imperative sing. | kweek | |||
imperative plur.1 | kweekt | |||
participles | kwekend | gekweekt | ||
1) Archaic. |