meekrijgen
Dutch
editEtymology
editmee (“with, along”) + krijgen (“to get”)
Pronunciation
editAudio: (file)
Verb
editmeekrijgen
- (transitive) To get something when leaving, to receive as a gift
- Hij kreeg van zijn ouders veel goede raad mee toen hij op kamers ging wonen.
Inflection
edit| Conjugation of meekrijgen (strong class 1, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | meekrijgen | |||
| past singular | kreeg mee | |||
| past participle | meegekregen | |||
| infinitive | meekrijgen | |||
| gerund | meekrijgen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | krijg mee | kreeg mee | meekrijg | meekreeg |
| 2nd person sing. (jij) | krijgt mee, krijg mee2 | kreeg mee | meekrijgt | meekreeg |
| 2nd person sing. (u) | krijgt mee | kreeg mee | meekrijgt | meekreeg |
| 2nd person sing. (gij) | krijgt mee | kreegt mee | meekrijgt | meekreegt |
| 3rd person singular | krijgt mee | kreeg mee | meekrijgt | meekreeg |
| plural | krijgen mee | kregen mee | meekrijgen | meekregen |
| subjunctive sing.1 | krijge mee | krege mee | meekrijge | meekrege |
| subjunctive plur.1 | krijgen mee | kregen mee | meekrijgen | meekregen |
| imperative sing. | krijg mee | |||
| imperative plur.1 | krijgt mee | |||
| participles | meekrijgend | meegekregen | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||