metta

See also: Metta, mettā, and mettä

English

Etymology

From Pali mettā.

Noun

metta (uncountable)

1. (Buddhism) Lovingkindness or compassion, especially if developed through meditation or mindfulness.

Dutch

Etymology

From Pali mettā.

Noun

metta f (uncountable)

1. the Buddhist practice of lovingkindness towards others; maitrī or metta

   Coordinate term: goedertierenheid

Derived terms

• mettameditatie

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɛhta/
• Rhymes: -ɛhta

Verb

metta (weak verb, third-person singular past indicative mettaði, supine mettað)

1. to sate, fill (with food)

Conjugation

metta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að metta
supine (sagnbót)		mettað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mettandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég metta	við mettum	present (nútíð)	ég metti	við mettum
	þú mettar	þið mettið		þú mettir	þið mettið
	hann, hún, það mettar	þeir, þær, þau metta		hann, hún, það metti	þeir, þær, þau metti
past (þátíð)	ég mettaði	við mettuðum	past (þátíð)	ég mettaði	við mettuðum
	þú mettaðir	þið mettuðuð		þú mettaðir	þið mettuðuð
	hann, hún, það mettaði	þeir, þær, þau mettuðu		hann, hún, það mettaði	þeir, þær, þau mettuðu
imperative (boðháttur)	metta (þú)	mettið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mettaðu	mettiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mettast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að mettast
supine (sagnbót)		mettast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mettandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég mettast	við mettumst	present (nútíð)	ég mettist	við mettumst
	þú mettast	þið mettist		þú mettist	þið mettist
	hann, hún, það mettast	þeir, þær, þau mettast		hann, hún, það mettist	þeir, þær, þau mettist
past (þátíð)	ég mettaðist	við mettuðumst	past (þátíð)	ég mettaðist	við mettuðumst
	þú mettaðist	þið mettuðust		þú mettaðist	þið mettuðust
	hann, hún, það mettaðist	þeir, þær, þau mettuðust		hann, hún, það mettaðist	þeir, þær, þau mettuðust
imperative (boðháttur)	mettast (þú)	mettist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mettastu	mettisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

mettaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mettaður	mettuð	mettað		mettaðir	mettaðar	mettuð
accusative (þolfall)	mettaðan	mettaða	mettað		mettaða	mettaðar	mettuð
dative (þágufall)	mettuðum	mettaðri	mettuðu		mettuðum	mettuðum	mettuðum
genitive (eignarfall)	mettaðs	mettaðrar	mettaðs		mettaðra	mettaðra	mettaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	mettaði	mettaða	mettaða		mettuðu	mettuðu	mettuðu
accusative (þolfall)	mettaða	mettuðu	mettaða		mettuðu	mettuðu	mettuðu
dative (þágufall)	mettaða	mettuðu	mettaða		mettuðu	mettuðu	mettuðu
genitive (eignarfall)	mettaða	mettuðu	mettaða		mettuðu	mettuðu	mettuðu

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmet.ta/
• Rhymes: -etta
• Hyphenation: mét‧ta

Verb

metta

1. inflection of mettere:
   1. first/second/third-person singular present subjunctive
   2. third-person singular imperative

Anagrams

• matte

Japanese

Romanization

metta

1. Rōmaji transcription of めった

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• mettet

Verb

metta

1. inflection of mette:
   1. simple past
   2. past participle

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• mette

Etymology

From Old Norse metta.

Pronunciation

• IPA^(key): /²mɛtːɑ/

Verb

metta (present tense mettar, past tense metta, past participle metta, passive infinitive mettast, present participle mettande, imperative metta/mett)

1. to sate, fill (with food)

   Har me nok mat til å metta alle gjestene?

   Do we have enough food for all the guests?

References

• “metta” in The Nynorsk Dictionary.

Portuguese

Verb

metta

1. inflection of metter:
   1. first/third-person singular present subjunctive
   2. third-person singular imperative