omownik
See also: omównik
Polish
editAlternative forms
editEtymology
editFrom omówić + -nik. First attested in 1586.[1]
Pronunciation
editNoun
editomownik m inan
Declension
editDeclension of omownik
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | omownik | omowniki |
genitive | omownika | omowników |
dative | omownikowi | omownikom |
accusative | omownik | omowniki |
instrumental | omownikiem | omownikami |
locative | omowniku | omownikach |
vocative | omowniku | omowniki |
Noun
editomownik m pers
Declension
editDeclension of omownik
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | omownik | omownicy/omowniki (deprecative) |
genitive | omownika | omowników |
dative | omownikowi | omownikom |
accusative | omownika | omowników |
instrumental | omownikiem | omownikami |
locative | omowniku | omownikach |
vocative | omowniku | omownicy |
Related terms
editadjective
adverb
nouns
verbs
References
editFurther reading
edit- Aleksander Zdanowicz (1861) “omównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861