ontheiligen

Dutch

Etymology

From ont- (“-un, not”) +‎ heiligen (“to hallow”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈɦɛi̯.lə.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

ontheiligen

1. to desanctify
2. to desecrate

Inflection

Conjugation of ontheiligen (weak, prefixed)
infinitive	ontheiligen
past singular	ontheiligde
past participle	ontheiligd
infinitive	ontheiligen
gerund	ontheiligen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontheilig	ontheiligde
2nd person sing. (jij)	ontheiligt, ontheilig2	ontheiligde
2nd person sing. (u)	ontheiligt	ontheiligde
2nd person sing. (gij)	ontheiligt	ontheiligde
3rd person singular	ontheiligt	ontheiligde
plural	ontheiligen	ontheiligden
subjunctive sing.1	ontheilige	ontheiligde
subjunctive plur.1	ontheiligen	ontheiligden
imperative sing.	ontheilig
imperative plur.1	ontheiligt
participles	ontheiligend	ontheiligd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• verontheiligen

Descendants

• Negerhollands: ontheilig