Latin edit

Etymology edit

From prae- (before, in front of) +‎ tendō (stretch, strive for).

Pronunciation edit

Verb edit

praetendō (present infinitive praetendere, perfect active praetetendī, supine praetentum or praetēnsum); third conjugation

  1. to stretch forth or forward; to extend
  2. to spread before, hold out, place in front of
  3. to put forward as an excuse, allege, pretend
    Synonyms: fingō, simulō, mentior, affectō, ēmentior, dissimulō

Conjugation edit


   Conjugation of praetendō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present praetendō praetendis praetendit praetendimus praetenditis praetendunt
imperfect praetendēbam praetendēbās praetendēbat praetendēbāmus praetendēbātis praetendēbant
future praetendam praetendēs praetendet praetendēmus praetendētis praetendent
perfect praetetendī praetetendistī praetetendit praetetendimus praetetendistis praetetendērunt,
praetetendēre
pluperfect praetetenderam praetetenderās praetetenderat praetetenderāmus praetetenderātis praetetenderant
future perfect praetetenderō praetetenderis praetetenderit praetetenderimus praetetenderitis praetetenderint
passive present praetendor praetenderis,
praetendere
praetenditur praetendimur praetendiminī praetenduntur
imperfect praetendēbar praetendēbāris,
praetendēbāre
praetendēbātur praetendēbāmur praetendēbāminī praetendēbantur
future praetendar praetendēris,
praetendēre
praetendētur praetendēmur praetendēminī praetendentur
perfect praetentus or praetēnsus + present active indicative of sum
pluperfect praetentus or praetēnsus + imperfect active indicative of sum
future perfect praetentus or praetēnsus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present praetendam praetendās praetendat praetendāmus praetendātis praetendant
imperfect praetenderem praetenderēs praetenderet praetenderēmus praetenderētis praetenderent
perfect praetetenderim praetetenderīs praetetenderit praetetenderīmus praetetenderītis praetetenderint
pluperfect praetetendissem praetetendissēs praetetendisset praetetendissēmus praetetendissētis praetetendissent
passive present praetendar praetendāris,
praetendāre
praetendātur praetendāmur praetendāminī praetendantur
imperfect praetenderer praetenderēris,
praetenderēre
praetenderētur praetenderēmur praetenderēminī praetenderentur
perfect praetentus or praetēnsus + present active subjunctive of sum
pluperfect praetentus or praetēnsus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present praetende praetendite
future praetenditō praetenditō praetenditōte praetenduntō
passive present praetendere praetendiminī
future praetenditor praetenditor praetenduntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives praetendere praetetendisse praetentūrum esse,
praetēnsūrum esse
praetendī praetentum esse,
praetēnsum esse
praetentum īrī,
praetēnsum īrī
participles praetendēns praetentūrus,
praetēnsūrus
praetentus,
praetēnsus
praetendendus,
praetendundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
praetendendī praetendendō praetendendum praetendendō praetentum,
praetēnsum
praetentū,
praetēnsū

Derived terms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  • praetendo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • praetendo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • praetendo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to make something an excuse, pretext: praetendere, praetexere aliquid