spijbelen

Dutch

Etymology

Uncertain. Probably related to spybeler (“vagrant”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈspɛi̯.bə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: spij‧be‧len

Verb

spijbelen

1. (intransitive) to play truant, to cut class, to skip class, (UK) to bunk

   Synonym: brossen

Inflection

Conjugation of spijbelen (weak)
infinitive	spijbelen
past singular	spijbelde
past participle	gespijbeld
infinitive	spijbelen
gerund	spijbelen n
	present tense	past tense
1st person singular	spijbel	spijbelde
2nd person sing. (jij)	spijbelt, spijbel2	spijbelde
2nd person sing. (u)	spijbelt	spijbelde
2nd person sing. (gij)	spijbelt	spijbelde
3rd person singular	spijbelt	spijbelde
plural	spijbelen	spijbelden
subjunctive sing.1	spijbele	spijbelde
subjunctive plur.1	spijbelen	spijbelden
imperative sing.	spijbel
imperative plur.1	spijbelt
participles	spijbelend	gespijbeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• spijbelaar

Descendants

• → Papiamentu: speibel