toebehoren

Dutch

Etymology

From toe (“towards”) +‎ behoren (“to belong”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtubəˌɦoːrə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

toebehoren

1. (intransitive, with an indirect object) to belong [+ aan (to)], to be the property [+ aan (of)]

Inflection

Conjugation of toebehoren (weak, prefixed, separable)
infinitive	toebehoren
past singular	behoorde toe
past participle	toebehoord
infinitive	toebehoren
gerund	toebehoren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	behoor toe	behoorde toe	toebehoor	toebehoorde
2nd person sing. (jij)	behoort toe	behoorde toe	toebehoort	toebehoorde
2nd person sing. (u)	behoort toe	behoorde toe	toebehoort	toebehoorde
2nd person sing. (gij)	behoort toe	behoorde toe	toebehoort	toebehoorde
3rd person singular	behoort toe	behoorde toe	toebehoort	toebehoorde
plural	behoren toe	behoorden toe	toebehoren	toebehoorden
subjunctive sing.1	behore toe	behoorde toe	toebehore	toebehoorde
subjunctive plur.1	behoren toe	behoorden toe	toebehoren	toebehoorden
imperative sing.	behoor toe
imperative plur.1	behoort toe
participles	toebehorend	toebehoord
1) Archaic.

Synonyms

• aanbehoren (obsolete)

Noun

toebehoren pl (plural only)

1. (plural only) the things that ought to accompany something, often accessories

Anagrams

• behoren toe