toedichten

Dutch

Etymology

Compound of toe +‎ dichten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtuˌdɪx.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: toe‧dich‧ten

Verb

toedichten

1. (transitive) to ascribe, to attribute, to impute

Conjugation

Conjugation of toedichten (weak, separable)
infinitive	toedichten
past singular	dichtte toe
past participle	toegedicht
infinitive	toedichten
gerund	toedichten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	dicht toe	dichtte toe	toedicht	toedichtte
2nd person sing. (jij)	dicht toe	dichtte toe	toedicht	toedichtte
2nd person sing. (u)	dicht toe	dichtte toe	toedicht	toedichtte
2nd person sing. (gij)	dicht toe	dichtte toe	toedicht	toedichtte
3rd person singular	dicht toe	dichtte toe	toedicht	toedichtte
plural	dichten toe	dichtten toe	toedichten	toedichtten
subjunctive sing.1	dichte toe	dichtte toe	toedichte	toedichtte
subjunctive plur.1	dichten toe	dichtten toe	toedichten	toedichtten
imperative sing.	dicht toe
imperative plur.1	dicht toe
participles	toedichtend	toegedicht
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: toedig
• → West Frisian: tadichtsje (calque)

See also

• toeschrijven

Anagrams

• dichten toe