uitmergelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch uutmergelen, from mediaeval New High German ausmergeln. Authorities are divided on whether the second element contains a cognate of merg, mergel or refers to both.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌmɛr.ɣə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧mer‧ge‧len

Verb

uitmergelen

1. (transitive) to exhaust

   Synonym: afmergelen

2. (transitive) to emaciate

   Synonym: afmergelen

Inflection

Conjugation of uitmergelen (weak, separable)
infinitive	uitmergelen
past singular	mergelde uit
past participle	uitgemergeld
infinitive	uitmergelen
gerund	uitmergelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	mergel uit	mergelde uit	uitmergel	uitmergelde
2nd person sing. (jij)	mergelt uit, mergel uit2	mergelde uit	uitmergelt	uitmergelde
2nd person sing. (u)	mergelt uit	mergelde uit	uitmergelt	uitmergelde
2nd person sing. (gij)	mergelt uit	mergelde uit	uitmergelt	uitmergelde
3rd person singular	mergelt uit	mergelde uit	uitmergelt	uitmergelde
plural	mergelen uit	mergelden uit	uitmergelen	uitmergelden
subjunctive sing.1	mergele uit	mergelde uit	uitmergele	uitmergelde
subjunctive plur.1	mergelen uit	mergelden uit	uitmergelen	uitmergelden
imperative sing.	mergel uit
imperative plur.1	mergelt uit
participles	uitmergelend	uitgemergeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.