uitschelden

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ schelden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌsxɛl.də(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: uit‧schel‧den

Verb

uitschelden

1. (transitive) to use offensive language to (someone or something); to insult, to abuse, to scold (someone or something)

Inflection

Conjugation of uitschelden (strong class 3b, separable)
infinitive	uitschelden
past singular	schold uit
past participle	uitgescholden
infinitive	uitschelden
gerund	uitschelden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	scheld uit	schold uit	uitscheld	uitschold
2nd person sing. (jij)	scheldt uit	schold uit	uitscheldt	uitschold
2nd person sing. (u)	scheldt uit	schold uit	uitscheldt	uitschold
2nd person sing. (gij)	scheldt uit	scholdt uit	uitscheldt	uitscholdt
3rd person singular	scheldt uit	schold uit	uitscheldt	uitschold
plural	schelden uit	scholden uit	uitschelden	uitscholden
subjunctive sing.1	schelde uit	scholde uit	uitschelde	uitscholde
subjunctive plur.1	schelden uit	scholden uit	uitschelden	uitscholden
imperative sing.	scheld uit
imperative plur.1	scheldt uit
participles	uitscheldend	uitgescholden
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: uitskel

Anagrams

• schelden uit