verschuiven

Dutch

Etymology

From ver- +‎ schuiven.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈsxœy̯və(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -œy̯vən

Verb

verschuiven

1. (transitive) to move, shift
2. (transitive) to postpone
3. (intransitive) to move (oneself)

Inflection

Conjugation of verschuiven (strong class 2b, prefixed)
infinitive	verschuiven
past singular	verschoof
past participle	verschoven
infinitive	verschuiven
gerund	verschuiven n
	present tense	past tense
1st person singular	verschuif	verschoof
2nd person sing. (jij)	verschuift, verschuif2	verschoof
2nd person sing. (u)	verschuift	verschoof
2nd person sing. (gij)	verschuift	verschooft
3rd person singular	verschuift	verschoof
plural	verschuiven	verschoven
subjunctive sing.1	verschuive	verschove
subjunctive plur.1	verschuiven	verschoven
imperative sing.	verschuif
imperative plur.1	verschuift
participles	verschuivend	verschoven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Negerhollands: verskiev