verwilderen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verwilderen. Equivalent to wilder +‎ ver- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈʋɪl.də.rə(n)/, /vɛrˈʋɪl.də.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧wil‧de‧ren
• Rhymes: -ɪldərən

Verb

verwilderen

1. (intransitive) to become wild and unruly
2. (intransitive) to return to the wild; to become feral

Inflection

Conjugation of verwilderen (weak, prefixed)
infinitive	verwilderen
past singular	verwilderde
past participle	verwilderd
infinitive	verwilderen
gerund	verwilderen n
	present tense	past tense
1st person singular	verwilder	verwilderde
2nd person sing. (jij)	verwildert, verwilder2	verwilderde
2nd person sing. (u)	verwildert	verwilderde
2nd person sing. (gij)	verwildert	verwilderde
3rd person singular	verwildert	verwilderde
plural	verwilderen	verwilderden
subjunctive sing.1	verwildere	verwilderde
subjunctive plur.1	verwilderen	verwilderden
imperative sing.	verwilder
imperative plur.1	verwildert
participles	verwilderend	verwilderd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• verwildering

 

Related terms

• herwilderen

 

Related terms

• wild, wildeling, verwilderd