weggooien

Dutch

Etymology

Compound of weg +‎ gooien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛxˌɣoːi̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: weg‧gooi‧en

Verb

weggooien

1. (transitive) to throw away, discard

Inflection

Conjugation of weggooien (weak, separable)
infinitive	weggooien
past singular	gooide weg
past participle	weggegooid
infinitive	weggooien
gerund	weggooien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	gooi weg	gooide weg	weggooi	weggooide
2nd person sing. (jij)	gooit weg	gooide weg	weggooit	weggooide
2nd person sing. (u)	gooit weg	gooide weg	weggooit	weggooide
2nd person sing. (gij)	gooit weg	gooide weg	weggooit	weggooide
3rd person singular	gooit weg	gooide weg	weggooit	weggooide
plural	gooien weg	gooiden weg	weggooien	weggooiden
subjunctive sing.1	gooie weg	gooide weg	weggooie	weggooide
subjunctive plur.1	gooien weg	gooiden weg	weggooien	weggooiden
imperative sing.	gooi weg
imperative plur.1	gooit weg
participles	weggooiend	weggegooid
1) Archaic.

Derived terms

• het kind met het badwater weggooien

Descendants

• Afrikaans: weggooi
• Negerhollands: gooi wee, gooj wej
• Skepi Creole Dutch: goe way, goie way

Anagrams

• gooien weg