wegwaaien

Dutch

Etymology

From weg +‎ waaien.

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

wegwaaien

1. to be blown away by the wind

Inflection

Inflection of wegwaaien (weak, separable)
infinitive	wegwaaien
past singular	waaide weg
past participle	weggewaaid
infinitive	wegwaaien
gerund	wegwaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai weg	waaide weg	wegwaai	wegwaaide
2nd person sing. (jij)	waait weg	waaide weg	wegwaait	wegwaaide
2nd person sing. (u)	waait weg	waaide weg	wegwaait	wegwaaide
2nd person sing. (gij)	waait weg	waaide weg	wegwaait	wegwaaide
3rd person singular	waait weg	waaide weg	wegwaait	wegwaaide
plural	waaien weg	waaiden weg	wegwaaien	wegwaaiden
subjunctive sing.1	waaie weg	waaide weg	wegwaaie	wegwaaide
subjunctive plur.1	waaien weg	waaiden weg	wegwaaien	wegwaaiden
imperative sing.	waai weg
imperative plur.1	waait weg
participles	wegwaaiend	weggewaaid
1) Archaic.

Inflection of wegwaaien (strong class 6 with weak past participle, separable)
infinitive	wegwaaien
past singular	woei weg
past participle	weggewaaid
infinitive	wegwaaien
gerund	wegwaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai weg	woei weg	wegwaai	wegwoei
2nd person sing. (jij)	waait weg	woei weg	wegwaait	wegwoei
2nd person sing. (u)	waait weg	woei weg	wegwaait	wegwoei
2nd person sing. (gij)	waait weg	woeit weg	wegwaait	wegwoeit
3rd person singular	waait weg	woei weg	wegwaait	wegwoei
plural	waaien weg	woeien weg	wegwaaien	wegwoeien
subjunctive sing.1	waaie weg	woeie weg	wegwaaie	wegwoeie
subjunctive plur.1	waaien weg	woeien weg	wegwaaien	wegwoeien
imperative sing.	waai weg
imperative plur.1	waait weg
participles	wegwaaiend	weggewaaid
1) Archaic.