συγγενικός

Ancient Greek

Etymology

From σύν (sún) + γενικός (genikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.ɡe.ni.kós/ → /syɲ.ɟe.niˈkos/ → /siɲ.ɟe.niˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.ɡe.ni.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.ɡe.niˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syɲ.ɟe.niˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syɲ.ɟe.niˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siɲ.ɟe.niˈkos/

Adjective

σῠγγενῐκός • (sungenikós) m (feminine σῠγγενῐκή, neuter σῠγγενῐκόν); first/second declension

1. (of a predisposition to disease) congenital or hereditary
2. of or for kinsmen, between kinfolk
3. (figurative) kindred, of a common kind

Inflection

First and second declension of σῠγγενῐκός; σῠγγενῐκή; σῠγγενῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σῠγγενῐκός sungenikós	σῠγγενῐκή sungenikḗ	σῠγγενῐκόν sungenikón		σῠγγενῐκώ sungenikṓ	σῠγγενῐκᾱ́ sungenikā́	σῠγγενῐκώ sungenikṓ		σῠγγενῐκοί sungenikoí	σῠγγενῐκαί sungenikaí	σῠγγενῐκᾰ́ sungeniká
Genitive		σῠγγενῐκοῦ sungenikoû	σῠγγενῐκῆς sungenikês	σῠγγενῐκοῦ sungenikoû		σῠγγενῐκοῖν sungenikoîn	σῠγγενῐκαῖν sungenikaîn	σῠγγενῐκοῖν sungenikoîn		σῠγγενῐκῶν sungenikôn	σῠγγενῐκῶν sungenikôn	σῠγγενῐκῶν sungenikôn
Dative		σῠγγενῐκῷ sungenikôi	σῠγγενῐκῇ sungenikêi	σῠγγενῐκῷ sungenikôi		σῠγγενῐκοῖν sungenikoîn	σῠγγενῐκαῖν sungenikaîn	σῠγγενῐκοῖν sungenikoîn		σῠγγενῐκοῖς sungenikoîs	σῠγγενῐκαῖς sungenikaîs	σῠγγενῐκοῖς sungenikoîs
Accusative		σῠγγενῐκόν sungenikón	σῠγγενῐκήν sungenikḗn	σῠγγενῐκόν sungenikón		σῠγγενῐκώ sungenikṓ	σῠγγενῐκᾱ́ sungenikā́	σῠγγενῐκώ sungenikṓ		σῠγγενῐκούς sungenikoús	σῠγγενῐκᾱ́ς sungenikā́s	σῠγγενῐκᾰ́ sungeniká
Vocative		σῠγγενῐκέ sungeniké	σῠγγενῐκή sungenikḗ	σῠγγενῐκόν sungenikón		σῠγγενῐκώ sungenikṓ	σῠγγενῐκᾱ́ sungenikā́	σῠγγενῐκώ sungenikṓ		σῠγγενῐκοί sungenikoí	σῠγγενῐκαί sungenikaí	σῠγγενῐκᾰ́ sungeniká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σῠγγενῐκῶς sungenikôs				σῠγγενῐκώτερος sungenikṓteros				σῠγγενῐκώτᾰτος sungenikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “συγγενικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συγγενικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): [siŋɟɛniˈkɔs]

Adjective

συγγενικός • (syngenikós) m (feminine συγγενική, neuter συγγενικό)

1. related, interrelated, relational

Declension

Declension of συγγενικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	συγγενικός •	συγγενική •	συγγενικό •	συγγενικοί •	συγγενικές •	συγγενικά •
genitive	συγγενικού •	συγγενικής •	συγγενικού •	συγγενικών •	συγγενικών •	συγγενικών •
accusative	συγγενικό •	συγγενική •	συγγενικό •	συγγενικούς •	συγγενικές •	συγγενικά •
vocative	συγγενικέ •	συγγενική •	συγγενικό •	συγγενικοί •	συγγενικές •	συγγενικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο συγγενικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο συγγενικός, etc.)