aanklagen

Dutch

Etymology

From aan +‎ klagen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːŋklaːɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧kla‧gen

Verb

aanklagen

1. (transitive) to denounce, accuse, indict, sue

Inflection

Conjugation of aanklagen (weak, separable)
infinitive	aanklagen
past singular	klaagde aan
past participle	aangeklaagd
infinitive	aanklagen
gerund	aanklagen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	klaag aan	klaagde aan	aanklaag	aanklaagde
2nd person sing. (jij)	klaagt aan, klaag aan2	klaagde aan	aanklaagt	aanklaagde
2nd person sing. (u)	klaagt aan	klaagde aan	aanklaagt	aanklaagde
2nd person sing. (gij)	klaagt aan	klaagde aan	aanklaagt	aanklaagde
3rd person singular	klaagt aan	klaagde aan	aanklaagt	aanklaagde
plural	klagen aan	klaagden aan	aanklagen	aanklaagden
subjunctive sing.1	klage aan	klaagde aan	aanklage	aanklaagde
subjunctive plur.1	klagen aan	klaagden aan	aanklagen	aanklaagden
imperative sing.	klaag aan
imperative plur.1	klaagt aan
participles	aanklagend	aangeklaagd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanklacht
• aanklager
• aanklaging

Descendants

• → Papiamentu: klaag (dated)

Anagrams

• klagen aan