aanvangen
Dutch edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
From Middle Dutch aenvangen, from Old Dutch [Term?]. Equivalent to aan + vangen.
Verb edit
aanvangen
- (transitive, intransitive) to begin, to start, to commence
Inflection edit
Conjugation of aanvangen (strong class 7, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanvangen | |||
past singular | ving aan | |||
past participle | aangevangen | |||
infinitive | aanvangen | |||
gerund | aanvangen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | vang aan | ving aan | aanvang | aanving |
2nd person sing. (jij) | vangt aan | ving aan | aanvangt | aanving |
2nd person sing. (u) | vangt aan | ving aan | aanvangt | aanving |
2nd person sing. (gij) | vangt aan | vingt aan | aanvangt | aanvingt |
3rd person singular | vangt aan | ving aan | aanvangt | aanving |
plural | vangen aan | vingen aan | aanvangen | aanvingen |
subjunctive sing.1 | vange aan | vinge aan | aanvange | aanvinge |
subjunctive plur.1 | vangen aan | vingen aan | aanvangen | aanvingen |
imperative sing. | vang aan | |||
imperative plur.1 | vangt aan | |||
participles | aanvangend | aangevangen | ||
1) Archaic. |
Related terms edit
Etymology 2 edit
See the etymology of the corresponding lemma form.
Noun edit
aanvangen