aanvechten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenvechten. Equivalent to aan +‎ vechten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌvɛxtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧vech‧ten

Verb

aanvechten

1. (transitive) to contest, to dispute
2. (transitive, dated) to oppose, to take on
3. (transitive, archaic) to tempt

Inflection

Conjugation of aanvechten (strong class 3b, separable)
infinitive	aanvechten
past singular	vocht aan
past participle	aangevochten
infinitive	aanvechten
gerund	aanvechten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vecht aan	vocht aan	aanvecht	aanvocht
2nd person sing. (jij)	vecht aan	vocht aan	aanvecht	aanvocht
2nd person sing. (u)	vecht aan	vocht aan	aanvecht	aanvocht
2nd person sing. (gij)	vecht aan	vocht aan	aanvecht	aanvocht
3rd person singular	vecht aan	vocht aan	aanvecht	aanvocht
plural	vechten aan	vochten aan	aanvechten	aanvochten
subjunctive sing.1	vechte aan	vochte aan	aanvechte	aanvochte
subjunctive plur.1	vechten aan	vochten aan	aanvechten	aanvochten
imperative sing.	vecht aan
imperative plur.1	vecht aan
participles	aanvechtend	aangevochten
1) Archaic.

Derived terms

• aanvechter
• aanvechting

Descendants

• Afrikaans: aanveg

Anagrams

• vechten aan