afbellen

Dutch

Etymology

From af +‎ bellen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌbɛ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧bel‧len

Verb

afbellen

1. (transitive) to cancel / call off by telephone
2. (transitive) to call (a set of phone numbers)

   Ik heb alle leveranciers in de omgeving afgebeld, maar helaas.

   I have called all the suppliers in the region, but no joy.

Inflection

Conjugation of afbellen (weak, separable)
infinitive	afbellen
past singular	belde af
past participle	afgebeld
infinitive	afbellen
gerund	afbellen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bel af	belde af	afbel	afbelde
2nd person sing. (jij)	belt af	belde af	afbelt	afbelde
2nd person sing. (u)	belt af	belde af	afbelt	afbelde
2nd person sing. (gij)	belt af	belde af	afbelt	afbelde
3rd person singular	belt af	belde af	afbelt	afbelde
plural	bellen af	belden af	afbellen	afbelden
subjunctive sing.1	belle af	belde af	afbelle	afbelde
subjunctive plur.1	bellen af	belden af	afbellen	afbelden
imperative sing.	bel af
imperative plur.1	belt af
participles	afbellend	afgebeld
1) Archaic.