afkanselen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ kansel +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌkɑn.sə.lə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: af‧kan‧se‧len

Verb

afkanselen

1. (transitive, rare) to lecture, to berate, to sermonise
   • 1921 January 30, W. van der Vlugt, "Antwoord op de „kantteekeningen” van ds. F. C. Fleischer. III (slot)", De Zondagsbode, vol. 34, no. 13, page 99.

     En mag ik tevens den geduldigen lezer de vraag stellen, of iemand, die mij afkanselt, gelijk die broeder in de tweede kolom van bladzijde 58 het heeft gedaan, daarmeê niet eigen onkunde en onbedachtzaamheid veel zichtbaarder aan de kaak stelt dan mijn „gemis aan liefde” jegens mijne „moeder” de gemeente?

     (please add an English translation of this quotation)

Inflection

Conjugation of afkanselen (weak, separable)
infinitive	afkanselen
past singular	kanselde af
past participle	afgekanseld
infinitive	afkanselen
gerund	afkanselen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kansel af	kanselde af	afkansel	afkanselde
2nd person sing. (jij)	kanselt af	kanselde af	afkanselt	afkanselde
2nd person sing. (u)	kanselt af	kanselde af	afkanselt	afkanselde
2nd person sing. (gij)	kanselt af	kanselde af	afkanselt	afkanselde
3rd person singular	kanselt af	kanselde af	afkanselt	afkanselde
plural	kanselen af	kanselden af	afkanselen	afkanselden
subjunctive sing.1	kansele af	kanselde af	afkansele	afkanselde
subjunctive plur.1	kanselen af	kanselden af	afkanselen	afkanselden
imperative sing.	kansel af
imperative plur.1	kanselt af
participles	afkanselend	afgekanseld
1) Archaic.