Dutch

edit

Etymology

edit

From be- +‎ drijten.

Pronunciation

edit

Verb

edit

bedrijten

  1. (transitive, obsolete) to soil with faeces, to beshit
    • 1652, “Amſterdamſche SONNE-SCHYN”, in De Geest van Tengnagel Inde andere werrelt by de verstorven Poëten:
      [] Die ſijn hemdt wel kan bedrijten. / En weer waſſen in de pis, []
      [] Who can indeed shit on his shirt. / And can wash it again in his piss, []

Inflection

edit
Conjugation of bedrijten (strong class 1, prefixed)
infinitive bedrijten
past singular bedreet
past participle bedreten
infinitive bedrijten
gerund bedrijten n
present tense past tense
1st person singular bedrijt bedreet
2nd person sing. (jij) bedrijt bedreet
2nd person sing. (u) bedrijt bedreet
2nd person sing. (gij) bedrijt bedreet
3rd person singular bedrijt bedreet
plural bedrijten bedreten
subjunctive sing.1 bedrijte bedrete
subjunctive plur.1 bedrijten bedreten
imperative sing. bedrijt
imperative plur.1 bedrijt
participles bedrijtend bedreten
1) Archaic.