bekoren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch becoren, from Old Dutch *bikoron, from Proto-West Germanic *bikoʀōn, from *bi- +‎ *koʀōn.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈkoːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧ko‧ren
• Rhymes: -oːrən

Verb

bekoren

1. (transitive) to charm
2. (transitive) to captivate

Inflection

Conjugation of bekoren (weak, prefixed)
infinitive	bekoren
past singular	bekoorde
past participle	bekoord
infinitive	bekoren
gerund	bekoren n
	present tense	past tense
1st person singular	bekoor	bekoorde
2nd person sing. (jij)	bekoort, bekoor2	bekoorde
2nd person sing. (u)	bekoort	bekoorde
2nd person sing. (gij)	bekoort	bekoorde
3rd person singular	bekoort	bekoorde
plural	bekoren	bekoorden
subjunctive sing.1	bekore	bekoorde
subjunctive plur.1	bekoren	bekoorden
imperative sing.	bekoor
imperative plur.1	bekoort
participles	bekorend	bekoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bekoorlijk

Descendants

• → Sranan Tongo: kori

Anagrams

• bekrone, broeken