beledigen

Dutch

Etymology

From leed +‎ be- -igen, a calque of German beleidigen. Unrelated to ledig.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈleːdəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧le‧di‧gen
• Rhymes: -eːdəɣən

Verb

beledigen

1. (transitive) to offend

   Een recht om te beledigen bestaat wel, onderstreepte de koningin. ― A right to offend does indeed exist, the queen emphasized.

Conjugation

Conjugation of beledigen (weak, prefixed)
infinitive	beledigen
past singular	beledigde
past participle	beledigd
infinitive	beledigen
gerund	beledigen n
	present tense	past tense
1st person singular	beledig	beledigde
2nd person sing. (jij)	beledigt, beledig2	beledigde
2nd person sing. (u)	beledigt	beledigde
2nd person sing. (gij)	beledigt	beledigde
3rd person singular	beledigt	beledigde
plural	beledigen	beledigden
subjunctive sing.1	beledige	beledigde
subjunctive plur.1	beledigen	beledigden
imperative sing.	beledig
imperative plur.1	beledigt
participles	beledigend	beledigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• belediging