bezondigen
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch besondigen. Equivalent to zondig + be- -en.
Pronunciation edit
Verb edit
bezondigen
- (with a reflexive pronoun as the direct object) to commit a misdeed, to commit a sin, to transgress [+ aan/tegen (against)]
Inflection edit
| Inflection of bezondigen (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | bezondigen | |||
| past singular | bezondigde | |||
| past participle | bezondigd | |||
| infinitive | bezondigen | |||
| gerund | bezondigen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | bezondig | bezondigde | ||
| 2nd person sing. (jij) | bezondigt | bezondigde | ||
| 2nd person sing. (u) | bezondigt | bezondigde | ||
| 2nd person sing. (gij) | bezondigt | bezondigde | ||
| 3rd person singular | bezondigt | bezondigde | ||
| plural | bezondigen | bezondigden | ||
| subjunctive sing.1 | bezondige | bezondigde | ||
| subjunctive plur.1 | bezondigen | bezondigden | ||
| imperative sing. | bezondig | |||
| imperative plur.1 | bezondigt | |||
| participles | bezondigend | bezondigd | ||
| 1) Archaic. | ||||