bezondigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch besondigen. Equivalent to zondig +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈzɔn.də.ɣə(n)/, /bəˈzɔn.dɪ.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧zon‧di‧gen

Verb

bezondigen

1. (with a reflexive pronoun as the direct object) to commit a misdeed, to commit a sin, to transgress [with aan or tegen ‘against’]

Conjugation

Conjugation of bezondigen (weak, prefixed)
infinitive	bezondigen
past singular	bezondigde
past participle	bezondigd
infinitive	bezondigen
gerund	bezondigen n
	present tense	past tense
1st person singular	bezondig	bezondigde
2nd person sing. (jij)	bezondigt, bezondig2	bezondigde
2nd person sing. (u)	bezondigt	bezondigde
2nd person sing. (gij)	bezondigt	bezondigde
3rd person singular	bezondigt	bezondigde
plural	bezondigen	bezondigden
subjunctive sing.1	bezondige	bezondigde
subjunctive plur.1	bezondigen	bezondigden
imperative sing.	bezondig
imperative plur.1	bezondigt
participles	bezondigend	bezondigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bezondiging