connectar
Catalan edit
Etymology edit
Borrowed from Latin connectāre, variant of cōnectāre. First attested in 1537.[1]
Pronunciation edit
- IPA(key): (Central) [kun.nəkˈta]
- IPA(key): (Balearic) [kon.nəkˈta]
- IPA(key): (Valencian) [kon.nekˈtaɾ]
- Homophone: connectà
Verb edit
connectar (first-person singular present connecto, first-person singular preterite connectí, past participle connectat); root stress: (Central) /ɛ/; (Valencian) /e/; (Balearic) /ə/
- (transitive) to connect
Conjugation edit
Conjugation of connectar (first conjugation)
Related terms edit
References edit
- ^ “connectar”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading edit
- “connectar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “connectar” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “connectar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Latin edit
Verb edit
connectar
Portuguese edit
Verb edit
connectar (first-person singular present connecto, first-person singular preterite connectei, past participle connectado)
Conjugation edit
Conjugation of connectar (See Appendix:Portuguese verbs)
1Brazilian Portuguese.
2European Portuguese.