doodstraffen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːtˌstrɑ.fə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dood‧straf‧fen

Etymology 1

From doodstraf +‎ -en.

Verb

doodstraffen

1. (rare, transitive) to execute, to kill to conclude a death penalty
   • 1745, Ary Wys, ’s Heilands kruisgeschiedenis, publ. by Nikolaes Smithof, page 125.

     […] Welke aan een' doemeling, gedoodstraft, geenszins voegt.

     […] which is not meet for a condemnee, executed, at all.

   • 1771, David Hume, Historie van Engeland, Losel, Bosch, Smithof, Burgvliet, Arrenberg & Beman, page 363:

     In het volgende gedeelte der regeringe van de Koninginne, werd de wet ſomtyds uitgevoerd door het doodſtraffen van Priesteren; […]

     In the following part of the Queen's rule, the law was sometimes put into practice by the executing of priests; […]

Inflection

Conjugation of doodstraffen (weak)
infinitive	doodstraffen
past singular	doodstrafte
past participle	gedoodstraft
infinitive	doodstraffen
gerund	doodstraffen n
	present tense	past tense
1st person singular	doodstraf	doodstrafte
2nd person sing. (jij)	doodstraft	doodstrafte
2nd person sing. (u)	doodstraft	doodstrafte
2nd person sing. (gij)	doodstraft	doodstrafte
3rd person singular	doodstraft	doodstrafte
plural	doodstraffen	doodstraften
subjunctive sing.1	doodstraffe	doodstrafte
subjunctive plur.1	doodstraffen	doodstraften
imperative sing.	doodstraf
imperative plur.1	doodstraft
participles	doodstraffend	gedoodstraft
1) Archaic.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

doodstraffen

1. plural of doodstraf