galopperen

Dutch

Etymology

Borrowed from French galoper, but also influenced by Middle Dutch waloperen, from Old Northern French waloper.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɣɑlɔˈpeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -eːrən

Verb

galopperen

1. (intransitive) to gallop

Inflection

Conjugation of galopperen (weak)
infinitive	galopperen
past singular	galoppeerde
past participle	gegaloppeerd
infinitive	galopperen
gerund	galopperen n
	present tense	past tense
1st person singular	galoppeer	galoppeerde
2nd person sing. (jij)	galoppeert, galoppeer2	galoppeerde
2nd person sing. (u)	galoppeert	galoppeerde
2nd person sing. (gij)	galoppeert	galoppeerde
3rd person singular	galoppeert	galoppeerde
plural	galopperen	galoppeerden
subjunctive sing.1	galoppere	galoppeerde
subjunctive plur.1	galopperen	galoppeerden
imperative sing.	galoppeer
imperative plur.1	galoppeert
participles	galopperend	gegaloppeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• galop

Descendants

• Negerhollands: calo
• → Saramaccan: gaapí