hijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch higen, from Old Dutch *hīgon, from Proto-West Germanic *hīgōn.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɦɛi̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: hij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

hijgen

1. (intransitive) to pant, to gasp for breath

Inflection

Conjugation of hijgen (weak)
infinitive	hijgen
past singular	hijgde
past participle	gehijgd
infinitive	hijgen
gerund	hijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	hijg	hijgde
2nd person sing. (jij)	hijgt	hijgde
2nd person sing. (u)	hijgt	hijgde
2nd person sing. (gij)	hijgt	hijgde
3rd person singular	hijgt	hijgde
plural	hijgen	hijgden
subjunctive sing.1	hijge	hijgde
subjunctive plur.1	hijgen	hijgden
imperative sing.	hijg
imperative plur.1	hijgt
participles	hijgend	gehijgd
1) Archaic.

Conjugation of hijgen (strong class 1)
infinitive	hijgen
past singular	heeg
past participle	gehegen
infinitive	hijgen
gerund	hijgen n
	present tense	past tense
1st person singular	hijg	heeg
2nd person sing. (jij)	hijgt	heeg
2nd person sing. (u)	hijgt	heeg
2nd person sing. (gij)	hijgt	heegt
3rd person singular	hijgt	heeg
plural	hijgen	hegen
subjunctive sing.1	hijge	hege
subjunctive plur.1	hijgen	hegen
imperative sing.	hijg
imperative plur.1	hijgt
participles	hijgend	gehegen
1) Archaic.

Derived terms

• aanhijgen
• gehijg
• hijger

Descendants

• Afrikaans: hyg
• → Papiamentu: hyg (dated)