kijven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch kiven, from Old Dutch *kīvan, from Proto-West Germanic *kīban, from Proto-Germanic *kībaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkɛi̯.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: kij‧ven
• Rhymes: -ɛi̯vən

Verb

kijven

1. (intransitive) to altercate, to dispute, to wrangle
2. (intransitive) to scold, to chide

Inflection

Conjugation of kijven (strong class 1)
infinitive	kijven
past singular	keef
past participle	gekeven
infinitive	kijven
gerund	kijven n
	present tense	past tense
1st person singular	kijf	keef
2nd person sing. (jij)	kijft	keef
2nd person sing. (u)	kijft	keef
2nd person sing. (gij)	kijft	keeft
3rd person singular	kijft	keef
plural	kijven	keven
subjunctive sing.1	kijve	keve
subjunctive plur.1	kijven	keven
imperative sing.	kijf
imperative plur.1	kijft
participles	kijvend	gekeven
1) Archaic.

Derived terms

• bekijven
• buiten kijf staan
• gekijf

 

Descendants

• Negerhollands: kiev