kikken
Dutch edit
Etymology edit
From Middle Dutch kicken, of onomatopoeic origin.
Pronunciation edit
Verb edit
kikken
- (intransitive) To croak, sound like a frog.
- (intransitive) To make any sound.
- (transitive) To utter; to mention.
Inflection edit
Inflection of kikken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | kikken | |||
past singular | kikte | |||
past participle | gekikt | |||
infinitive | kikken | |||
gerund | kikken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | kik | kikte | ||
2nd person sing. (jij) | kikt | kikte | ||
2nd person sing. (u) | kikt | kikte | ||
2nd person sing. (gij) | kikt | kikte | ||
3rd person singular | kikt | kikte | ||
plural | kikken | kikten | ||
subjunctive sing.1 | kikke | kikte | ||
subjunctive plur.1 | kikken | kikten | ||
imperative sing. | kik | |||
imperative plur.1 | kikt | |||
participles | kikkend | gekikt | ||
1) Archaic. |
Derived terms edit
Norwegian Bokmål edit
Noun edit
kikken m
Norwegian Nynorsk edit
Noun edit
kikken m