kruiden

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkrœy̯.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: krui‧den
• Rhymes: -œy̯dən

Etymology 1

From Middle Dutch cruden. Equivalent to kruid +‎ -en.

Noun

kruiden n (uncountable)

1. the act of spicing up

Verb

kruiden

1. (transitive) to season, to spice

   Synonym: bekruiden

Conjugation

Conjugation of kruiden (weak)
infinitive	kruiden
past singular	kruidde
past participle	gekruid
infinitive	kruiden
gerund	kruiden n
	present tense	past tense
1st person singular	kruid	kruidde
2nd person sing. (jij)	kruidt, kruid2	kruidde
2nd person sing. (u)	kruidt	kruidde
2nd person sing. (gij)	kruidt	kruidde
3rd person singular	kruidt	kruidde
plural	kruiden	kruidden
subjunctive sing.1	kruide	kruidde
subjunctive plur.1	kruiden	kruidden
imperative sing.	kruid
imperative plur.1	kruidt
participles	kruidend	gekruid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

kruiden

1. plural of kruid

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

kruiden

1. inflection of kruien:
   1. plural past indicative
   2. (dated or formal) plural past subjunctive

Anagrams

• ruikend