kwispelen

Dutch

Etymology

From late Middle Dutch quispelen, from quespel, quispel (“bundle of branches, brush”) (modern Dutch kwispel).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkʋɪs.pə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: kwis‧pe‧len
• Rhymes: -ɪspələn

Verb

kwispelen

1. (intransitive) to wag (one's tail)

   Synonym: kwispelstaarten

Inflection

Conjugation of kwispelen (weak)
infinitive	kwispelen
past singular	kwispelde
past participle	gekwispeld
infinitive	kwispelen
gerund	kwispelen n
	present tense	past tense
1st person singular	kwispel	kwispelde
2nd person sing. (jij)	kwispelt	kwispelde
2nd person sing. (u)	kwispelt	kwispelde
2nd person sing. (gij)	kwispelt	kwispelde
3rd person singular	kwispelt	kwispelde
plural	kwispelen	kwispelden
subjunctive sing.1	kwispele	kwispelde
subjunctive plur.1	kwispelen	kwispelden
imperative sing.	kwispel
imperative plur.1	kwispelt
participles	kwispelend	gekwispeld
1) Archaic.

Derived terms

• aankwispelen
• kwispelstaart
• kwispelstaarten