verongelukken

Dutch

Etymology

From ongeluk +‎ ver- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈɔŋ.ɣəˌlʏ.kə(n)/, /vɛrˈɔŋ.ɣəˌlʏ.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧on‧ge‧luk‧ken

Verb

verongelukken

1. (intransitive) to die in an accident

   Pierre verongelukte in 1906. ― Pierre died in an accident in 1906.

Inflection

Conjugation of verongelukken (weak, prefixed)
infinitive	verongelukken
past singular	verongelukte
past participle	verongelukt
infinitive	verongelukken
gerund	verongelukken n
	present tense	past tense
1st person singular	verongeluk	verongelukte
2nd person sing. (jij)	verongelukt, verongeluk2	verongelukte
2nd person sing. (u)	verongelukt	verongelukte
2nd person sing. (gij)	verongelukt	verongelukte
3rd person singular	verongelukt	verongelukte
plural	verongelukken	verongelukten
subjunctive sing.1	verongelukke	verongelukte
subjunctive plur.1	verongelukken	verongelukten
imperative sing.	verongeluk
imperative plur.1	verongelukt
participles	verongelukkend	verongelukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Negerhollands: verongeluk