aanwakkeren

Dutch

Etymology

Compound of aan (“on, to”) +‎ wakker (“awake”) +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋɑkərə(n)/

• Audio (Belgium):

  (file)

• Hyphenation: aan‧wak‧ke‧ren

Verb

aanwakkeren

1. (transitive) to fan (a fire), to kindle
2. (transitive) to stimulate, incite, stir up, rouse

   Om een definitieve overwinning aan het Oostfront te behalen, besloten de Duitsers de onrust in Rusland nog verder aan te wakkeren.

   In order to achieve a definite victory on the East Front, the Germans decided to stir up the unrest in Russia even further.

3. (intransitive) to regain strength, energy, vim, etc.

Conjugation

Conjugation of aanwakkeren (weak, separable)
infinitive	aanwakkeren
past singular	wakkerde aan
past participle	aangewakkerd
infinitive	aanwakkeren
gerund	aanwakkeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wakker aan	wakkerde aan	aanwakker	aanwakkerde
2nd person sing. (jij)	wakkert aan, wakker aan2	wakkerde aan	aanwakkert	aanwakkerde
2nd person sing. (u)	wakkert aan	wakkerde aan	aanwakkert	aanwakkerde
2nd person sing. (gij)	wakkert aan	wakkerde aan	aanwakkert	aanwakkerde
3rd person singular	wakkert aan	wakkerde aan	aanwakkert	aanwakkerde
plural	wakkeren aan	wakkerden aan	aanwakkeren	aanwakkerden
subjunctive sing.1	wakkere aan	wakkerde aan	aanwakkere	aanwakkerde
subjunctive plur.1	wakkeren aan	wakkerden aan	aanwakkeren	aanwakkerden
imperative sing.	wakker aan
imperative plur.1	wakkert aan
participles	aanwakkerend	aangewakkerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanwakkering