afgooien

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ gooien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌxoː.jə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧gooi‧en

Verb

afgooien

1. (transitive) to throw off (to throw something of oneself, to remove from one's body by throwing)
2. (transitive, games) to throw out (to make someone go out of a game by throwing and hitting)
3. (transitive) to throw off (to make something fall down by throwing)

Inflection

Conjugation of afgooien (weak, separable)
infinitive	afgooien
past singular	gooide af
past participle	afgegooid
infinitive	afgooien
gerund	afgooien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	gooi af	gooide af	afgooi	afgooide
2nd person sing. (jij)	gooit af	gooide af	afgooit	afgooide
2nd person sing. (u)	gooit af	gooide af	afgooit	afgooide
2nd person sing. (gij)	gooit af	gooide af	afgooit	afgooide
3rd person singular	gooit af	gooide af	afgooit	afgooide
plural	gooien af	gooiden af	afgooien	afgooiden
subjunctive sing.1	gooie af	gooide af	afgooie	afgooide
subjunctive plur.1	gooien af	gooiden af	afgooien	afgooiden
imperative sing.	gooi af
imperative plur.1	gooit af
participles	afgooiend	afgegooid
1) Archaic.