belijden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch beliden. A reanalysis of belien, a weak verb, based on its past tense belide. By surface analysis, be- +‎ lijden.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈlɛi̯də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧lij‧den
• Rhymes: -ɛi̯dən

Verb

belijden

1. (transitive) to confess
2. (transitive) to profess

Inflection

Conjugation of belijden (strong class 1, prefixed)
infinitive	belijden
past singular	beleed
past participle	beleden
infinitive	belijden
gerund	belijden n
	present tense	past tense
1st person singular	belijd	beleed
2nd person sing. (jij)	belijdt, belijd2	beleed
2nd person sing. (u)	belijdt	beleed
2nd person sing. (gij)	belijdt	beleedt
3rd person singular	belijdt	beleed
plural	belijden	beleden
subjunctive sing.1	belijde	belede
subjunctive plur.1	belijden	beleden
imperative sing.	belijd
imperative plur.1	belijdt
participles	belijdend	beleden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• belijdenis
• belijding

Descendants

• Afrikaans: bely