beweren

Dutch

Etymology

From a merger of two Middle Dutch verbs:

• Middle Dutch beweren, an eastern variant of bewaren (“to prove”), from waer (“true”) (modern waar). Equivalent to waar +‎ be- -en.
• Middle Dutch beweren, equivalent to be- +‎ weren (“to defend against, to hold back”). Closely related to bewaren (“to uphold, to stand one's ground”) (modern bewaren).

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈʋeːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧we‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

beweren

1. (transitive) to claim, to assert, to allege

Inflection

Conjugation of beweren (weak, prefixed)
infinitive	beweren
past singular	beweerde
past participle	beweerd
infinitive	beweren
gerund	beweren n
	present tense	past tense
1st person singular	beweer	beweerde
2nd person sing. (jij)	beweert	beweerde
2nd person sing. (u)	beweert	beweerde
2nd person sing. (gij)	beweert	beweerde
3rd person singular	beweert	beweerde
plural	beweren	beweerden
subjunctive sing.1	bewere	beweerde
subjunctive plur.1	beweren	beweerden
imperative sing.	beweer
imperative plur.1	beweert
participles	bewerend	beweerd
1) Archaic.

Derived terms

• bewering

Descendants

• Afrikaans: beweer