bloeden

See also: blöden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bloeden, from Old Dutch *bluoden, from Proto-West Germanic *blōdijan, from Proto-Germanic *blōþijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbludə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bloe‧den
• Rhymes: -udən

Verb

bloeden

1. (intransitive) to bleed

Conjugation

Conjugation of bloeden (weak)
infinitive	bloeden
past singular	bloedde
past participle	gebloed
infinitive	bloeden
gerund	bloeden n
	present tense	past tense
1st person singular	bloed	bloedde
2nd person sing. (jij)	bloedt, bloed2	bloedde
2nd person sing. (u)	bloedt	bloedde
2nd person sing. (gij)	bloedt	bloedde
3rd person singular	bloedt	bloedde
plural	bloeden	bloedden
subjunctive sing.1	bloede	bloedde
subjunctive plur.1	bloeden	bloedden
imperative sing.	bloed
imperative plur.1	bloedt
participles	bloedend	gebloed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bebloeden
• bloeding
• doodbloeden
• doorbloeden
• leegbloeden
• nabloeden
• verbloeden

 

Related terms

• bloed

 

Descendants

• Negerhollands: bloed
• → Papiamentu: bludu
• → Sranan Tongo: brudu