goedkeuren

Dutch

Etymology

From goed (“good”) +‎ keuren (“to assess”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɣutˌkøː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: goed‧keu‧ren

Verb

goedkeuren

1. (transitive) to approve, to confirm, to endorse

Conjugation

Conjugation of goedkeuren (weak, separable)
infinitive	goedkeuren
past singular	keurde goed
past participle	goedgekeurd
infinitive	goedkeuren
gerund	goedkeuren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	keur goed	keurde goed	goedkeur	goedkeurde
2nd person sing. (jij)	keurt goed, keur goed2	keurde goed	goedkeurt	goedkeurde
2nd person sing. (u)	keurt goed	keurde goed	goedkeurt	goedkeurde
2nd person sing. (gij)	keurt goed	keurde goed	goedkeurt	goedkeurde
3rd person singular	keurt goed	keurde goed	goedkeurt	goedkeurde
plural	keuren goed	keurden goed	goedkeuren	goedkeurden
subjunctive sing.1	keure goed	keurde goed	goedkeure	goedkeurde
subjunctive plur.1	keuren goed	keurden goed	goedkeuren	goedkeurden
imperative sing.	keur goed
imperative plur.1	keurt goed
participles	goedkeurend	goedgekeurd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• goedkeuring

Descendants

• Afrikaans: goedkeur
• → West Frisian: goedkarre (calque)

Anagrams

• keuren goed